საქართველოს შრომის კოდექსი, რომელიც მისი მიღების შემდგომ მუდმივი კრიტიკის საგანი იყო, დღეისათვის მნიშვნელოვანი ცვლილებების წინაშე დგას. იმისათვის, რომ მიღწეულ იქნას დასახული მიზანი, კერძოდ, მივიღოთ შრომის კოდექსი, რომელიც შესაბამისობაში იქნება ევროპულ სტანდარტებთან და ამასთან, დააბალანსებს დამსაქმებლისა და დასაქმებულის უფლებებს, უპრიანი იქნება, გავითვალისწინოთ გასული წლების გამოცდილება და გადავხედოთ სასამართლო პრაქტიკას, რათა გამოვარკვიოთ, რომელი ნორმები ქმნიდნენ გაურკვევლობას შრომით ურთიერთობებში. წინამდებარე სტატია ეხმიანება კანონპროექტის ავტორის შეთავაზებას სამოქალაქო სექტორისადმი, წარადგინონ შენიშვნები და რეკომენდაციები და მიმოიხილავს დამსაქმებლის ვალდებულებას, რომელიც კოდექსის დღეისათვის მოქმედ რედაქციაში გათვალისწინებული არ არის, თუმცა განსაზღვრულია შრომის საერთაშორისო ორგანიზაციის (შსო) ‚‚ყოველწლიური ფასიანი შვებულებების შესახებ‘‘ ნ52-ე კონვენციით (1939, საქართველოსთან მიმართებაში ძალაშია 1997 წლიდან). კერძოდ, საუბარია შრომითი ურთიერთობის დამსაქმებლის მიერ შეწყვეტის შემთხვევაში, გამოუყენებელი შვებულების სანაცვლოდ ფულადი კომპენსაციის გაცემის წესზე. ავტორი მიიჩნევს, რომ ცვლილებების პროექტში აღნიშნული საკითხის გათვალისწინება სიცხადეს შეიტანდა თემის გარშემო, რის საჭიროებასაც სტატიაში ასაბუთებს.
სამსახურიდან გათავისუფლებული პირის მიერ გამოუყენებელი შვებულების ნაცვლად კომპენსაციის მიღების უფლება
სიახლეების გამოწერა
