ესეს ავტორია საქართველოს ეროვნული უნივერსიტეტი სტუდენტი თამარ ჩხაიძე და იგი დაიწერა კონკურსისთვის „მდგრადი განვითარების მიზნები და საქართველო“. კონკურსი ჩატარდა IDFI-ის მიერ გაეროს განვითარების პროგრამასთან (UNDP) თანამშრომლობით და შვედეთის მთავრობის ფინანსური ხელშეწყობით.
----------
შენიშვა: გაითვალისწინეთ , ესეს წაკითხვა საღად მოაზროვნე ადამიანებისთვის რეკომენდირებული არ არის. შესაძლოა , უეცრად,მწარე რეალობის აღქმა გამოიწვიოს.
შეიძლება ითქვას რომ გამიმართლა.ისეთ ოჯახში ვიზრდებოდი ,სადაც გენდერული თანასწორობა სრულად იყო დაცული. მშობლები ერთმანეთს პატივისცემით ექცეოდნენ ,რაც ჩვენს აღზრდაზეც პოზიტიურ ზეგავლენას ახდენდა. მამის პატივისცემა დიდწილად დედაჩემის თვისებებით იყო განპირობებული.დედაჩემი იდეალური მაგალითია იმის, თუ როგორი უნდა იყოს ძლიერი ქალი. ბაბუ ყოველთვის აღნიშნავდა რომ ის ბავშვობიდან გამორჩეული იყო,ძმებს ტოლს არაფერში უდებდა და არასდროს ნებდებოდა,მიუხედავად იმისა, რომ ამის გამო ბევრ პრობლემას გადაყრია. დღემდე ეტყობა შუბლზე პატარა ნაიარევი, რომელიც მაშინ დაიმსახურა, როცა უმცროსი მეგობარს გამოესარჩლა სკოლაში. ახლა ამას ღიმილით იხსენებს,თუმცა, მაშინ ამის გამო მშობლებისგან საყვედურის მეტი ვერაფერი მიიღო. სკოლაში კარგად სწავლობდა როგორც ტექნიკურ , ისე ჰუმანიტარულ საგნებს. როცა საქმე პროფესიის არჩევაზე მიდგა,მშობლებმა დაჟინებით მოთხოვეს რომ სამედიცინოზე ჩაებარებინა, ბოლოს და ბოლოს ამ ოჯახის ყველა თაობაში მოიძებნებოდა ერთი მედიცინის დოქტორი. ვერ წარმომიდგენია 90-იან წლებში რეგიონში მცხოვრები გოგონა,როგორ შეეწინააღმდეგა ოჯახს,არაფრად ჩააგდო მათი ფინანსური მხარდაჭერა და პირველივე წელსვე ჩაირიცხა იურიდიულ ფაკულტეტზე. პირველი სტიპენდია მიიღო თუ არა მშობლებს კონვერტით გაუგზავნა. ბებოს გულმა ვეღარ მოუთმინა და ოჯახური ტკბილეულით ჩამოაკითხა შვილს , უნივერსიტეტის საერთო საცხოვრებელში. დედამ მალე გაიცნო თავისი კოლეგა , რომელიც შემდეგ მისი მეუღლე გახდა. დედა ყოველთვის ბევრს მუშაობდა,რადგანაც თავისი პროფესია ძალიან უყვარდა და მუშაობდა იმიტომაც , რომ ოჯახზე ეზრუნა. დედაჩემის დატვირთული სამუშაო გრაფიკის მიუხედავად,მე და ჩემს დას არასოდეს გვიგვრძვნია მისი მხრიდან უყურადღებობა,ყოველთვის ვიცოდით , რომ მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ოჯახი იყო.დღემდე წარმატებით ართმევს თავს როგორც ადვოკატობას , ისე დედობას.ამასთან არაჩვეულებრივი მეუღლე და საამაყო შვილია. ყოველთვის რასაც მასწავლიდა იყო ის, რომ არასოდეს შევგუებოდი მარცხს ,მუდმივად მეზრუნა იმაზე რომ საკუთარი თავის წინაშე ვყოფილიყავი მართალი და არასოდეს მოვქცეოდი სხვას უსამართლოდ. ვფიქრობ,რომ დედა არაჩვეულებრივი ადამიანი იქნებოდა და ნამდვილად დიდ წვილს შეიტანდა ჩემ ღირსეულ პიროვნებად ჩამოყალიბებაში,რომ არა ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტი - ის არ დაბადებულა.
სტატისტიკური მონაცემების საფუძველზე შეგვიძლია ვთქვათ რომ საქართველო ერთ-ერთ მოწინავე ადგილზეა სელექციური აბორტების თვალსაზრისით,რაც გენდერული ნიშნით სქესის შერჩევას გულისხმობს.კვლევების თანახმად 1990-2010 წლებში 25 ათას გოგონას წაართვეს სიცოცხლის უფლება. 2015 წელს გაეროს მოსახლეობის ფონდის მიერ ჩატარდა კვლევა,რომლის თანახმადაც სქესთა თანაფარდობა ახალშობილ ბავშვთა შორის იყო 110 ბიჭი 100 გოგოზე.ხშირ შემთხვევაში, გენდერულ უთანასწორობაზე საუბრისას აღნიშნავენ,თუ რა პრობლემები ექმნებათ ქალბატონებს განათლების , სოციალური ინტეგრაციის კუთხით , თუ სხვადასხვა უფლებრივი შეზღუდვის თვალსაზრისით. ბევრი ჩვენგანი გვერდს უვლის ერთ მნიშვნელოვან ფაქტს: გოგონებს ,რომლებიც ჯერ არ მოვლენიან ამ ქვეყანას,რომლებსაც საერთოდ წარმოდგენა არ აქვთ იმაზე , თუ რა შეხედულებები და სტერეოტიპებია სამყაროში, უზღუდავენ სიცოცხლის უფლებას ! თითოეული ჩვენგანი მიუხედავად სქესისა უნდა დაფიქრდეს , რამდენი სიხარული დაიკარგა ამ ყველაფრის გამო, რამდენი საამაყო შვილი და რამდენი ღირსეული დედა ვერ მოევლინა ქვეყანას . რა შედეგებს მივიღებთ თუ ასე გაგრძელდება (?!)... პრობლემის მოგვარება მისი გაცნობიერებით იწყება,ასე რომ , დროა თვალი გავუსწროთ იმ მწარე რეალობას,რომელშიც ვცხოვრობთ.
სიახლეების გამოწერა
